Gepensioneerd en toch nog tijd om te bloggen.

Een aanvulling op twitter-account @eskorthof en dan met meer dan 140 tekens.

maandag 24 april 2017

Escher meets Mondriaan


De inspiratie voor mijn "Escher meets Mondriaan" -project vond ik in het boek “Het begoochelde oog” van Bruno Ernst, een uitgave uit 1996 van Taschen Libero (ISBN 3-8228-9205-X), een herziene uitgave van een gelijknamig boek uit 1986, uitgegeven bij Meulenhoff/Landshoff. De oorspronkelijke titel had de toevoeging “onmogelijke en meerzinnige figuren” en de heruitgave “optische illusies”.  Later in 2006 is bij Libero ook het boek “Onmogelijke figuren; het begoochelde oog” verschenen, een heruitgave van “Avonturen met onmogelijke figuren” uit 1985. De uitgaven overlappen elkaar op een aantal punten.

De boeken zijn vaak in bibliotheken nog wel te lenen en tweedehands of antiquarisch aan te schaffen.

In het boek waar ik uit putte rubriceert Bruno Ernst in hoofdstuk 5 “Galerij van onmogelijke figuren” een aantal verschillende groepen, zoals driebalken, vierbalken, veelbalken en ook “Meervoudige vlakken” waaronder mijn afbeelding valt. Een meervoudig vlak ziet er op een bepaalde plaats in een tekening uit als één plat vlak maar op een andere plaats in diezelfde tekening als twee of meer platte vlakken. Het blijkt het oudste type onmogelijke figuur te zijn dat, vaak ongewild en onbewust, in afbeeldingen is aangebracht. Het oudste tot nu toe bekende voorbeeld staat in een perikopenboek van voor 1025, een afbeelding van Madonna met Kind, waarbij de middelste pilaar zowel in het voor- als achtervlak ligt.





Ik had in dat boek de tekening “Nest van onmogelijke kubussen” van Bruno Ernst gezien en geprobeerd het na te tekenen om het later nog eens uit te werken. Dat viel eerst niet mee, omdat ik van groot naar klein probeerde te werken. Uiteindelijk heb ik de tekening kunnen reconstrueren door van klein naar groot te gaan en het voorvlak en rechterzijvlak, wat de grondlijnen betreft, te verdubbelen en zo verder te gaan.




Ik heb er voor gekozen om de kubusbegrenzingen die in het voor- en zijvlak liggen niet te tekenen, zodat voor- en zijvlak één geheel werden. Dat wil zeggen, het voorvlak blijkt steeds ook voorvlak van de achterliggende kubussen.

Toen het schilderij af was bleek het effect van de onmogelijke figuur nog weer versterkt uit te pakken door het doek te draaien.











Uiteindelijk heb ik in Paint toch nog wat lijnen, zoals Bruno Ernst ze wel tekende toegevoegd om te kijken wat het effect ervan was.



Ik heb ervoor gekozen om de verschillende vlakken de basiskleuren van Mondriaan in z’n abstracte werken te geven. Vandaar de titel van het werk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten